2016-12-17

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 6. Porco e Pipere

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 5. Consilios de un Eruca)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

6. Porco e Pipere


Durante un minuta o duo illa stava mirante le casa e se demandava que facer depost, quando subito un lacai de livrea veniva currente del bosco—(illa le considerava como essente un lacai perque ille usava livrea: alteremente, judicante solo per su facie, illa lo haberea appellate un pisce)— e colpava ruitosemente le porta con le nodos. Illo esseva aperte per un altere lacai de livrea, con un facie rotunde, e large oculos como un rana; e ambe lacais, Alice notava, habeva capillos pulverate que buclava toto sur su capites. Illa se sentiva multo curiose de saper de que se tractava toto illo, e repeva un poco a foras del bosco pro ascoltar.

Le Pisce-Lacai comenciava per tirar de infra su bracio un grande littera, quasi tanto grande como ille mesme; livrava al altere e diceva, in un tono solemne, “Ad le Duchessa. Un invitation ab le Regina pro jocar croquet.” Le Rana-Lacai repeteva, in le mesme tono solemne, solo cambiante un poco le ordine del parolas, “Ab le Regina. Un invitation ad le Duchessa pro jocar croquet.”

Tunc ambes se curvava a basso, e lor buclas se intricava un al altere.

Alice rideva tanto de isto, que illa debeva retornar currente al bosco per timer que illes la audiva; e, quando illa spiava depost, le Pisce-Lacai se habeva ite, e le altere se sedeva sur le solo presso le porta, contemplante stupidemente le cello a supra.

Alice iva timidemente al porta e batteva.

“De nihil servi batter,” diceva, le Lacai, “e pro duo rationes. Primo, perque io es in le mesme latere del porta que vos: secundo, perque illes face tante ruito intra que necuno poterea audir vos.” E certemente il habeva un ruito multissimo extraordinari eveniente intra— un constante ulular e sternutar, e de tempore in tempore un ruitose crepitation, como si un platto o un caldiera se habeva dispeciate.

“Per favor, tunc,” diceva Alice, “que debe io facer pro entrar?”

“Il haberea alcun senso in vostre batter,” le Lacai continuava, sin attender la, “si nos habeva un porta inter nos. Per exemplo, si vos era intra, vos poterea batter, e io poterea lassar vos exir, nonne?” Ille mirava le cello a supra durante tote le tempore que ille parlava, e isto Alice trovava decisemente incivil. “Ma forsan ille non pote evitar lo,” illa se diceva; “su oculos es assi presso al alto de su capite. Ma comocunque ille debeva responder questiones.—Que debe io facer pro entrar?’ illa repeteva, in alte voce.

“Io me sedera hic,” le Lacai remarcava, “usque deman—”

In iste momento le porta del casa se aperiva, e un grande platto veniva scumante directo al capite del Lacai: illo solo radeva su naso e se dispeciava verso un del arbores detra ille.

“—o le die sequente, forsan,” le Lacai continuava in le mesme tono, exactemente como si nihil habeva evenite.

“Que debe io facer pro entrar? demandava Alice novemente, in un tono plus alte.

Debe vos entrar, del toto?” diceva le Lacai. “Iste es le prime question, vos sape.”

“Illo era, sin dubita: ma dicer lo assi non placeva Alice. “Il es vermente espaventabile,” illa se murmurava, “que tote le creaturas disputa. Isto basta pro affollar uno!”

Le Lacai semblava pensar que iste era un bon opportunitate pro repeter su remarca, con variationes. “Io me sedera hic,” ille diceva, “durante dies e dies.”

“Ma que debe io facer?” diceva Alice.

“Quecunque vos vole,” diceva le Lacai, e comenciava a sibilar.

“Oh, de nihil servi parlar con ille,” diceva Alice desperatemente: “ille es perfecto idiotic!” E illa aperiva le porta e entrava.

Le porta menava a un grande cocina, le qual era plen de fumo de un latere al altere: le Duchessa se sedeva sur un tabouret de tres pedes in le centro e cunava un bebe: le cocinera se inclinava sur le foco e misceva un grande calderon le qual pareva esser plen de suppa.

“Il ha certemente troppo pipere in ille suppa!” Alice se diceva, le melio que poteva post le sternutation.

Il habeva certemente troppo de illo in le aere. Mesmo le Duchessa sternutava occasionalmente; e alsi le bebe, qui sternutava e ululava alternatemente sin un instante de pausa. Le sol duo creaturas in le cocina, que non sternutava, era le cocinera, e un grande catto, que jaceva presso le focar e surrideva de aure a aure.

“Per favor contarea me vos,” diceva Alice, un poc timide, perque illa non era assatis secur si il era de bon manieras que illa parlava primo, “perque vostre catto surride assi?”

“Illo es un Catto de Cheshire,” diceva le Duchessa, “e isto es le perque. Porco!”

Illa diceva le ultime parola con tante subite violentia que Alice assatis saltava; ma illa videva in un altere momento que illo era adressate al bebe, e non a illa, dunque illa prendeva corage, e continuava novemente:—

“Io non sapeva que Cattos de Cheshire sempre surrideva; in facto, io non sapeva que cattos poteva surrider.”

Illos tote pote,” diceva le Duchessa; “e le majoritate de illos lo face.”
“Io non sape de necun que surride,” Alice diceva multo politemente e sentiva assatis placite de haber facite un conversation.
“Vos non sape multo,” diceva le Duchessa; ‘e illo es un facto.”

A Alice non placeva del toto le tono de iste observation, e pensava de plus tosto introducer alcun altere subjecto al conversation. Durante que illa essayava seliger alcun, le cocinera tirava le calderon del foco, e presto se poneva a jectar toto que illa poteva prender al Duchessa e le bebe—primo le attisatores; tunc un pluvia de casserolas, plattos e scutellas. Le Duchessa non los notava ni quando illos la attingeva; e le bebe jam ululava tanto, que il era impossibile dicer si le colpos le feriva o non.

“Oh, per favor reguarda lo que vos face!” critava Alice, saltante ubique in un agonia de terror. “Oh, ibi va su preciose naso!” quando un casserola anormalmente grande volava presso illo, e quasi lo rapeva.

Si cata uno se occupava de su proprie affaires,” le Duchessa diceva, in un grunnimento rauc, “le mundo girava multissimo plus rapide.”

“Le qual non esserea un avantage,” diceva Alice, qui se sentiva multo gaudiose de sasir un opportunitate de monstrar un poco de su cognoscentia. “Pensa solo que illo facerea con le die e le nocte! Vide vos que le terra prende un periodo de vinti-quatro horas a cata revolution—”

“Parlante de revolution,” diceva le Duchessa, “trencha la le capite!”

Alice oculava con le aere anxiose le cocinera, pro vider si illa comprendeva le message; ma le cocinera se occupava de miscer le suppa, e semblava non ascoltar, dunque illa continuava novemente: “Vinti-quatro horas, io crede; o il es dece-duo? Io—”

“Oh, non me enoia!” diceva le Duchessa. “Io non jammais supportava numeros!” E con illo illa comenciava a cunar su filio novemente, durante que cantava un sorta de canto de cuna a illo e lo dava un succussa violente al fin de cata linea:—

Parla rude con tu infante
E colpa le quando sternuta
Ille es multo irritante,
Perque non stoppa un minuta.

CHORO
(al qual le cocinera e le bebe adjungeva):—
Uau! uau! uau!”

Durante que le Duchessa cantava le secunde verso del canto, illa succuteva le bebe violentemente a supra e a infra, e le povretto ululava tanto que Alice a pena poteva audir le parolas:—

Io parla dur con mi infante,
Io le batte quando sternuta;
Pro ille devenir amante
Del pipere que ille gusta!”

CHORO
Uau! uau! uau!”

“Hic! Vos pote cunar le un poco, si il vos place!” le Duchessa diceva a Alice, lanceante la le bebe post parlar. “Io debe ir e apprestar me pro jocar croquet con le Regina,” e illa se hastava a sortir le camera. Le cocinera jectava un patella post illa quando illa vadeva, ma illo justo non la attingeva.

Alice prendeva le bebe con alcun difficultate, post que illo era un creaturetta con un forma estranie e illo extendeva su bracios e gambas in tote directiones, “justo como un stella del mar,” pensava Alice. Le povretto roncava como un machina de vapor quando illa lo prendeva, e illo remaneva curvante se e se extendente se, de sorta que con toto illo, durante le prime o le secunde minuta, le maximo que illa poteva facer era tener lo.

Si tosto que illa discoperiva le maniera correcte de cunar lo (le qual era torquer lo in un sorta de nodo, e tunc mantener lo firme prendente su aure derecte e su pede sinistre, de sorta a prevenir que illo se disnoda), illa portava lo a foras al aere libere. “Si io non leva iste puero con me,” pensava Alice, “illes securo le occide in un die o duo. Non esserea il un assassinato abandonar le hic?” Illa diceva le ultime parolas in alte voce, e le parve grunniva in responsa (ille cessava le sternutationes in iste tempore). “Non grunni,” diceva Alice; “illo non es del toto le maniera correcte de exprimer se.”

Le bebe grunniva novemente, e Alice reguardava anxiose su capite pro vider lo que habeva de errate con ille. Poterea esser sin dubita le facto de que illo habeva un naso multo ascendente, multo plus simile a un muso que a un ver naso: alsi su oculos deveniva extrememente parve pro un bebe: in summa a Alice non placeva le apparentia del cosa del toto. “Ma forsan ille solo singultava,” illa pensava, e mirava su oculos novemente, pro vider si habeva alcun lacrimas.

No, il ha nulle lacrimas. “Si tu va devenir un porco, mi car,” diceva Alice, seriosemente, “Io non habera plus nihil a facer con te. Presta attention!” Le povretto singultava novemente (o grunniva, il era impossibile dicer qual), e illes restava durante alcun tempore in silentio.


Alice justo comenciava a pensar, “Ora, que debe io facer con iste creatura, quanto io arrivar in casa?” quando illo grunniva novemente, tanto violentemente, que illa mirava su facie a basso con alcun alarma. Ille momento il non habeva ulle dubita re illo: illo era ni plus ni minus que un porco, e illa sentiva que era assatis absurde que illa lo cargava qualcunque tempore plus.

Dunque illa poneva le parve creatura sur le solo, e se sentiva assatis alleviate de vider que illo partiva trottante quietemente al bosco. “Si illo habeva crescite,” illa se diceva, “illo devenirea un puero espaventabilemente fede: ma ille deveniva plus tosto un belle porco, io pensa.” E illa comenciava a pensar in altere infantes que illa cognosceva, que esserea melior como porcos, e illa justo se diceva “si on sapeva solo le maniera correcte de cambiar les–” quando illa se alarmava de vider le Catto de Cheshire sedite in un ramo de un arbore a poc metros de ibi.

Le Catto solo surrideva con le labios quando illo videva Alice. Illo semblava cortese, illa pensava: anque illo habeva ungulas multo longe e multissime dentes, dunque illa pensava que illo deberea esser tractate con respecto.

“Cheshiretto,” illa comenciava, assatis timide, post que illa non sapeva del toto si il lo placerea le nomine: totevia illo solo surrideva plus large con le labios. “Ben, illo es complacente usque ora,” pensava Alice, e illa continuava. “Contarea me tu, per favor, qual cammino io debe prender pro sortir de hic?

“Illo depende multissimo de ubi tu vole arrivar,” diceva le Catto.

“Il non me importa multo ubi—” diceva Alice.

“Tunc il non te importa que cammino tu debe prender,” diceva le Catto.

“—a condition de que io arriva alicubi,” Alice addeva como explication.

Oh, certo que tu lo arrivara,” diceva Alice, “si tu solo cammina le tempore sufficiente.”

Alice sentiva que isto non poterea esser denegate, dunque illa essayava un altere question. “Que sorta de personas vive per hic?”

“In ille direction,” le Catto diceva, undulante su pata derecte, “vive un Cappellero: e in ille direction,” undulante le altere pata, “vive un Lepore de Martio. Visita quicunque tu vole: illes es ambe folle.”

“Ma io non vole ir inter personas folle,” Alice observava.

“Oh, tu non potera evitar isto,” diceva le Catto: “nos tote es folle hic. Io es folle. Tu es folle.”

“Como tu sape que io es folle?” diceva Alice.

“Tu debe esser,” diceva le Catto, “o tu non haberea venite hic.”

Alice non credeva que illo lo provava del toto: totevia, illa continuava: “E como tu sape que tu es folle?”

“Pro comenciar,” diceva le Catto, “un can non es folle. Accorda tu isto?”

“Io suppone que si,” diceva Alice.

“Ben, tunc,” le Catto continuava, “tu vide que un can grunni quando illo es in cholera, e succute su cauda quando illo es contente. Ora io grunni quando io es contente, e succute mi cauda quando io es in cholera. Ergo io es folle.”

Io appella illo ronronar, non grunnir,” diceva Alice.

Appella lo como tu vole,” diceva le Catto. “Va tu jocar croquet con le Regina hodie?”
Io lo volerea multo,” diceva Alice, “ma io non habeva essite invitate ancora.”
“Tu me videra illac,” diceva le Catto, e evanesceva.
Alice non era multo surprise de isto, illa deveniva multo ben habituate a cosas estranie que eveniva. Durante que illa ancora mirava le loco ubi illo habeva essite, illo subito appareva novemente.
“A proposito, que adveniva al bebe?” diceva le Catto, “Io quasi me oblidava de demandar.”
Illo deveniva un porco,” Alice respondeva multo quietemente, justo como si le Catto habeva retornate de maniera natural.
“Io pensava que illo lo iva,” diceva le Catto, e dispareva novemente.

Alice attendeva un poco, medio expectante vider lo novemente, ma illo non appareva, e post un minuta o duo illa camminava in le direction in le qual on diceva que le Lepore de Martio habitava. “Io ha vidite cappelleros antea,” illa diceva a se mesme: “le Lepore de Martio essera multo plus interessante, e forsan, como il es maio, illo non essera folle delirante—al minus non tanto folle como illo era in martio.” Quando illa diceva isto, illa mirava a supra, e illac era le Catto novemente, sedite sur un branca de un arbore.

“Diceva tu ‘porco’, o ‘corco’? Diceva le Catto.

“Io diceva ‘porco’,” respondeva Alice; “e io volerea que tu non deveniva apparente e evanescente tanto subito: tu causara multe vertigine a uno!”

“Certo,” diceva le Catto; e iste vice illo evanesceva assatis lentemente, comenciante con le puncta del cauda, e terminante con le surriso, le qual remaneva alcun tempore post que le resto de illo se habeva ite.

“Ben! Io ha sovente vidite un catto sin un surriso,” pensava Alice; “ma un surriso sin un catto! Illo es le cosa plus curiose que io jam videva in tote mi vita!”

Illa non habeva ite multo longe usque surger a vista le casa del Lepore de Martio: illa pensava que illo deberea esser le cassa correcte, perque le caminos habeva le forma de aures e le tecto era revestite con pellicia. Illo era un casa tanto grande, que illa non voleva approximar se usque illa habeva mangettate un poco plus del morsello de champignon al mano derecte, e se altiava a circa duo pedes [60 cm]: mesmo assi illa ambulava usque illo assatis timide, dicente se “Suppone que illo sia folle delirante post toto! Io quasi volerea haber ite vider plus tosto le Cappellero!’

(Continua postea...)
Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.

 

2016-11-19

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 5. Consilios de un Eruca

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 4. Le Conilio Invia un Billeto)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

5.Consilios de un Eruca

 

Le Eruca e Alice se reguardava durante alcun tempore in silentio; al fin le Eruca tirava le nargile de su bucca, e la adressava con un languide e somnolente voce.

“Qui es vos?” diceva le Eruca.

Illo non era un apertura incoragiante pro un conversation. Alice respondeva, assatis timide, “Io—io a pena sape, senior, justo ora, al minus io sape qui io era quando io me levava iste matino, ma io pensa que io debe haber cambiate plure vices desde tunc.”

“Que vole vos dicer con illo?” diceva le Eruca, severmente. “Explica vos!”

“Io non pote explicar me, io time, senior,” diceva Alice, “perque io non es me, comprende?”

“Io non comprende,” diceva le Eruca.

“Io time que io non pote explicar vos lo de maniera plus clar,” Alice respondeva, multo politemente, “perque io mesme non lo comprende, e esser de tante differente grandores in un die es multo confuse.”

“Non es,” diceva le Eruca.

“Ben, forsan vos non lo habeva trovate ancora,” diceva Alice; “ma quando vos debe devenir un chrysalide—vos devenira alcun die, vos lo sape—e tunc depost un papilion, io debe pensar  que vos vos sentira un poc estranie, nonne?”

“Ni un poco,” diceva le Eruca.

“Ben, forsan vostre sentimentos pote esser differente,” diceva Alice: “toto que io sape es, il parerea multo estranie a me.”

“Vos!” diceva le Eruca contemptuosemente. “Qui es vos?”

Le qual les apportava novemente al principio del conversation. Alice se sentiva un poc irritate con le Eruca faciente observationes assi multo breve, e illa se erigeva e diceva, multo gravemente, “Io pensa que vos debe me contar qui vos es, primo.”

“Perque?” diceva le Eruca.

Hic era un altere question difficile; e, como Alice non poteva pensar qualcunque bon ration, e le Eruca semblava esser in un  stato mental multo displacente, illa partiva.

“Retorna!” le Eruca la vocava. “Io ha alco importante a dicer!”

Isto sonava promissor, certemente. Alice se tornava e reveniva.

“Prende vos calma,” diceva le Eruca.

“Isto es toto?” diceva Alice, inglutiente su cholera tanto ben como illa poteva.

“No,” diceva le Eruca.

Alice pensava que era plus tosto attender, perque illa non habeva necun altere cosa a facer, e forsan post toto illo poterea contar a illa alco que valerea le pena audir. Durante alcun minutas illo sufflava le fumo sin parlar; ma al fin ille discruciava su bracios, tirava le nargile de su bucca novemente, e diceva “Dunque vos pensa que vos era cambiate, nonne?”

“Io lo time, senior,” diceva Alice. “Io non pote memorar cosas que io sapeva—e io non mantene le mesme grandor durante dece minutas consecutive!”

“Non pote memorar qual cosas?” diceva le Eruca.

“Ben, io essayava recitar ‘Como le parve apicula’, ma illo veniva differente!” Alice respondeva in un voce multo melancholic.

“Recita ‘Vetule patre mie’,” diceva le Eruca.
Alice prendeva un mano al altere, e comenciava:—

“Vetule patre mie,” le pupo diceva
    Vost' capillos es ora tro blanc;
Ma incessante sur le testa vos vos leva—
    Debe vos facer lo, sia franc?”

"Io timeva, quando illos era brun,
    A mi cerebro un accidente;
Ma ora que certo io habe necun,
    Io lo face repetitemente."

"Car vetulo, que vos non me comprende mal,
    Troppo grasse que vos deveniva;"
Vos ancora face ille saltos mortal—
    Conta, per favor, que vos motiva?

Diceva le sage in buclas de argento:
    "Mi membros restava vigorose
Per usar de iste bonissime unguento—
    Compra un poco, non es costose."

"Vos es vetule," le juvene le voca,
    "e masticar cosas dur es trica
Ma vos mangiava usque le becco del oca
    Como vos lo face, me explica?

"Quando juvene, io jam iva a judicio,
    E disputava con mi marita;
E le maxilla, post tante sacrificios,
    Indurava al resto del vita."

"Vos es vetule, on suppone que le viso
    non plus es qua in juventute
Ma vos balancia le anguilla sur le naso
    Que vos faceva tan astute"?

"Io respondeva tres questiones, illo basta,
       Non te da aeres e non plus bala!
Con tante nonsensos, mi patientia se guasta.
    Va o io te pulsa per le scala!"

“Isto non esseva dicte correcto,” diceva le Eruca.

“Non assatis correcto, io lo time,” diceva Alice, timidemente: “alcun del parolas ha essite alterate.”

“Illo es errate del principio al fin,” diceva le Eruca, decisemente; e il habeva un silentio durante alcun minutas.

Le Eruca era le prime a parlar.

De que grandor vole vos esser?” illo demandava.

“Oh, io non es meticulose con grandores,” Alice hastivemente respondeva; “solo il place a necuno cambiar de grandor repetitemente, vos sape.”

“Io non sape,” diceva le Eruca.

Alice diceva nihil: illa nunquam habeva essite tante vices contradicte in tote su vita antea, e illa sentiva que illa iva perder su calma.
“Es vos contente ora?” diceva le Eruca.

“Ben, il me placerea esser un poc major, senior, si vos non se importa,” diceva Alice: “tres pollices [7,5 cm] es un altura assi miserabile pro haber.”

“Illo es un altura multo bon in veritate!” diceva le Eruca furiose, ponente se erecte durante que parlava (illo era exactemente tres pollices alte).

“Ma io non es accostumate a illo!” supplicava le povre Alice in un tono commovente. E illa pensava con se mesme “Io volerea que le creaturas non era tanto facilemente offendite!”

“Vos se habitua a illo post alcun tempore,” diceva le Eruca; e poneva le nargile in su bucca, e comenciava a fumar novemente.

Ille tempore Alice attendeva patientemente usque decider a parlar novemente. In un minuta o duo le Eruca tirava le nargile del bucca, e oscitava un o duo vices, e se succuteva. Tunc illo descendeva le champignon, e repeva per le herba, e solmente commentava, durante que vadeva, “Un latere la facera plus alte, e le altere la facera plus basse.”

“Un latere de que? Le altere latere de que?” pensava Alice con se mesme.

“Del champignon,” diceva le Eruca, justo como si illa habeva demandate in alte voce; e in un altere momento illo era foras de vista.

Alice reguardava le champignon con le aere pensative durante un minuta, essayante discerner qual era su duo lateres; e, como illo era perfectemente rotunde, illa lo trovava un question multo difficile. Totevia, al fin illa extendeva su bracios circum illo tanto longe quanto era possibile, e lo rumpeva un morsello del bordo con cata mano.

“E ora qual es qual?” illa se diceva, e mordettava un poc del morsello in le mano derecte pro essayar le effecto. Le momento sequente illa sentiva un colpo violente sub su mento: illo habeva attingite su pede!”

Illa era vermente espaventate con iste multo subite cambio, ma illa sentiva que il habeva   nulle tempore a perder, post que illa reduceva rapidemente: dunque illa presto se effortiava a mangiar un poco del altere morsello. Su mento era premite tanto presso verso su pede, que a pena il habeva spatio pro aperir su bucca; ma illa succedeva al fin, e se arrangiava a inglutir un poco del morsello in le mano sinistre.

“Uf, mi capite es libere al fin!” diceva Alice in un tono de delecto, le qual deveniva in allerta in un altere momento, quando illa notava que on non poteva trovar su humeros in ulle parte: toto que illa poteva vider, quando mirava a basso, era un immense longitude de collo, le qual semblava eriger se como un pedunculo sur un mar de folios verde que jaceva longe infra illa.

“Que pote esser tote ille cosas verde? diceva Alice. “E a ubi se ha vadite mi humeros? E oh, mi povre manos, como esque io non pote vider vos?” Illa los moveva, durante que parlava, ma  nulle effecto semblava resultar, salvo un parve succussa inter le distante folios verde.

Post que il semblava haber nulle chance de portar su manos supra usque su capite, illa essayava portar su capite infra usque illos, e illa se incantava de trovar que su collo se inclinarea facilemente in qualcunque direction, como un serpente. Illa habeva justo succedite a curvar lo a basso in un gratiose zigzag, e immergeva inter le folios, le quales illa trovava esser nulle altere cosa que le cyma del arbores sub le quales illa habeva vagate, quando un  sibilo acute la faceva arretrar pressatemente: un large columba volava verso su facie, e la batteva violentemente con su alas.

“Serpente!” critava le Columba.

“Io non es un serpente!” diceva Alice indignate. “Lassa me!”

“Serpente, io repete!” repeteva le Columba, ma in un tono plus submisse, e addeva, con un specie de singulto, “io essayava ubique, ma nihil sembla contentar los!”

“Io non ha le minime idea de que vos parla,” diceva Alice.

“Io ha essayate le radices, io ha essayate le ripas, io ha essayate le sepes,” le Columba continuava, sin attender la; “ma ille serpentes! Nihil los contenta!”

Alice era de plus in plus confuse, ma illa pensava que de nihil servirea dicer necun altere cosa usque le Columba habeva finite.

“Como si jam non era assatis penose covar le ovos,” diceva le Columba, “ma io debe ancora vigilar le serpentes, nocte e die! Guai, io non habeva un sol batter de palpebras de somno iste tres septimanas!”

“Io regretta multo que vos ha essite enoiate,” diceva Alice, qui comenciava a comprender lo que illo voleva dicer.

“E justo quando io prendeva le arbore plus alte in le bosco,” continuava le Columba, elevante su voce a un crito, “e justo quando io pensava que io esserea libere de illos al fin, illos non se contenta e serpe a basso desde le cello! Ugh, Serpente!”

“Ma io non es un serpente, io vos conta!” diceva Alice. “Io es un—io es un—“

“Ben! Que es vos?” diceva le Columba. “Io pote vider vos essayar inventar alco!”

“Io—io es un pueretta!,” diceva Alice, assatis dubitose, post que illa memorava le multe cambios per le quales illa habeva passate ille die.

“Un historia vermente probabile! diceva le Columba in un tono del plus profunde minusprecio. “Io ha viste multissime puerettas in mi vita, ma nunquam una con un collo assi grande como illo! No, no! Vos es un serpente; e de nihil servi denegar lo. Io suppone que vos me contara postea que vos non jammais ha gustate un ovo!”

“Io jam ha gustate ovos, certemente,” diceva Alice, qui era un puera multo honeste; “ma puerettas mangia ovos assi como le serpentes, vos sape.”

“Io non lo crede,” diceva le Columba; “ma si illas los mangia, ben, tunc illas es un specie de serpente: illo es toto que io pote dicer.”

Illo era un idea assi nove pro Alice, que illa era assatis silente durante un minuta o duo, le qual dava al Columba le opportunitate de adder “Vos cerca ovos, io lo sape assatis ben; e que me  importa si vos es un pueretta o un serpente?”

“Illo importa multissimo a me,” diceva Alice hastivemente; “ma io non cerca ovos, a caso; e, si io cercava, io non volerea le vostres: illos non me place crude.”

“Ma, sia distante, tunc!” diceva le Columba in un tono irritate, durante que se accommodava novemente sur su nido. Alice se quattava inter le arbores tanto ben como illa poteva, perque su collo se intricava inter le ramos, e de tempore in tempore illa habeva que stoppar se e distorquer lo. Post un momento illa memorava que illa ancora prendeva le morsellos de champignon in su manos, e illa se poneva a laborar con attention, mordettante un e tunc le altere, deveniente alcun vices plus alte, e alteres plus basse, usque illa habeva succedite in apportar se a su altura habitual.

Il habeva passate tante tempore desde que illa habeva alco presso del grandor correcte,  que illa se sentiva multo estranie al comencio; ma illa se habituava a illo in poc minutas, e comenciava a parlar con se mesme, como habitualmente, “Ben, le prime medietate de mi plano es complete ora! Quanto confuse tote ille cambios es! Io nunquam essera secur de lo que io va esser de un minuta al altere! Totevia, io retornava a mi grandor correcte: le proxime cosa es, arrivar a ille belle jardin—como io succedera in facer isto, io me demanda?” Quando illa diceva isto, illa arrivava subito a un loco aperite, con un parve casa  in illo circa quatro pedes [1,2 m] alte. “Quicunque vive ibi,” pensava Alice, “io non debe arrivar a illes con iste grandor: perque, io debe espaventar les multissimo!” Dunque illa comenciava a mordettar le morsello in le mano derecte novemente, e non se aventurava a approximar le casa usque illa se apportava a altura de novem pollices [20 cm].

(Continua postea...)
Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.

2016-10-15

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 4. Le Conilio Invia un Billetto

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 3. Un Cursa de Caucus e un Longe Conto)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

4. Le Conilio Invia un Billetto


Il era le Conilio Blanc, qui retornava trottante lentemente, e con le aere anxiose durante que vadeva, como si illo habeva perdite alco; e illa lo audiva murmurante se “Le Duchessa! Le Duchessa! O mi car patas! Oh mi pilos e mustachios! Illa me executara, tanto certo como furettos son furettos! Ubi pote io haber los laxate, io me demanda?” Alice presto presumeva que illo quereva le flabello e le par de blanc guantos de capretto, e illa multo cortesemente comenciava a cercar los, ma non se poteva vider los in ulle parte—toto semblava haber cambiate desde que illa habeva natate in le stagno; e le grande sala, con le tabula de vitro e le parve porta, habeva evanescite completemente.

Multo tosto le Conilio notava Alice, durante que illa cercava, e illo la vocava, in un tono irate, “Basta, Mary Ann, que face tu hic? Curre a casa iste momento, e reporta me un par de guantos e un flabello! Rapido, jam!” E Alice era tanto stupefacte que illa curreva presto in le direction que illo punctava, sin essayar explicar le error que illo habeva committite.

“Ille me confundeva con su camerera,” illa se diceva durante que curreva. “Quanto surprise ille essera quando discoperir qui es io! Ma il es melio apportar le su flabello e su guantos—id es, si io pote trovar los.” Durante que diceva isto, illa trovava un nette casetta, sur cuje porta esseva un placa de bronzo con le nomine “C. BLANC” gravate sur illo. Illa entrava sin batter, e se hastava a ascender le scalas, in un grande timor de incontrar le ver Mary Ann, e esser fortiate a lassar le casa ante que illa habeva trovate le flabello e le guantos.

‘Quanto estranie il sembla,” Alice se diceva, “facer commissiones pro un conilio! Io suppone que Dinah me ordinara commissiones postea!” E illa comenciava a imaginar le tal cosas que evenirea: “Senioretta Alice! Veni directemente a hic, e se prepara pro tu promenada! ‘Io va in un minuta, nurse! Ma io debe vigilar iste cavo de mus usque Dinah retorna, e non lassar que le mus sorti.’ Ma io crede,” Alice continuava, “que illes non lassarea Dinah restar in le casa si illa comenciava a mandar le personas de iste maniera!”

In ille momento illa trovava su cammino intra un parve camera irreprochabile con un tabula presso le fenestra, e sur illo (como illa sperava) un flabello e duo o tres pares de minuscule blanc guantos de capretto: illa prendeva le flabello e un par de guantos, e iva justo lassar le camera, quando su oculos se dirigeva a un parve bottilia que stava presso al speculo. Iste vice il habeva nulle etiquetta con le parolas “BIBE ME“, ma nonobstante illa lo discorcava e lo poneva in su labios. “Io sape que alco interessante  certo eveni,” illa se diceva, “quandocunque io mangia o bibe alco: dunque io tosto videra lo que iste bottilia face. Io spera que illo me face crescer novemente, perque vermente io es assatis fatigate de esser un cosetta assi minuscule!”

E isto de fato eveniva, e multo plus tosto que illa habeva expectate: ante que illa habeva bibite medie bottilia, illa trovava su capite premente verso le tecto, e debeva curvar se pro salvar su collo de rumper se. Illa hastivemente bassava le bottilia, dicente se “Isto jam suffice—Io spera que io cresce plus nihil—Tal como io es, io non pote exir per le porta—Io volerea que io non habeva bibite tanto multissime!”

Guai! Il era troppo tarde pro desirar illo! Illa continuava a crescer, e crescer, e multo tosto habeva que genicular se in le solo: in un altere minuto il non habeva ni mesmo spatio pro isto, e illa experiva le sensation de jacer in le solo con un cubito verso le porta, e le altere bracio curvate circum su capite. Ancora illa continuava a crescer, e, como ultime recurso, illa poneva un bracio foras le fenestra, e un pede  per intra le camino, e se diceva “Ora io pote facer necun altere cosa, quecunque eveni. Que me advenira?”

Fortunatemente pro Alice, le parve bottilia magic habeva ora su integre effecto, e illa non plus cresceva: ancora il era inconfortabile, e, como il semblava non haber le minime chance de que illa exirea del camera novemente, sin dubita illa se sentiva infelice.

“Il era multo plus placente in casa,” pensava le povre Alice, “illac on non sempre cresceva e
diminueva, e on non es mandate per muses e conilios. Io quasi desira que io non habeva entrate ille cavo de conilio—e ancora—e ancora—es assatis curiose, nonne, un tal vita como iste! Io imagina lo que pote haber evenite a me! Quando io soleva leger contos de fees, io imaginava que ille typo de cosa  nunquam eveniva, e ora hic io es in medio de un! Il deberea haber un libro scripte super me, deberea haber!  E si tosto que io cresce, io scribera un— ma io jam es crescite ora,” illa addeva in un tono dolorose: “al minus il ha nulle spatio hic pro crescer plus .”

“Ma tunc,” pensava Alice, “ io nunquam essera plus vetule que io es ora? Isto essera un conforto, de certe maniera—nunquam esser un femina vetule—ma tunc—sempre haber lectiones a apprender! Oh, isto non me placera!

“Oh, tu fatue Alice!” illa se respondeva. “Como pote tu apprender lectiones hic? Guai, il ha a pena spatio pro te, e nulle spatio del toto pro qualcunque libros scholar!”

Dunque illa continuava, primo illa prendeva un latere e tunc le altere, e faceva de illo toto un considerabile conversation; ma post alcun minutas illa audiva un voce que veniva de foras, e illa cessava pro ascoltar lo.

“Mary Ann! Mary Ann!” diceva le voce. “Reporta me mi guantos iste momento!” Tunc veniva un ambular de parve pedes sur le scalas. Alice sapeva que il era le Conilio veniente cercar la, e illa tremeva usque succuter le casa, oblidante completemente que illa era ora circa mille vices plus large que le Conilio, e habeva nulle ration de timer lo.

Tosto le Conilio arrivava al porta, e essayava aperir lo; ma, como le porta aperiva verso le latere interne, e le cubito de Alice era presse fortemente contra illo, iste tentativa se revelava un insuccesso. Alice lo audiva dicer “Tunc io ambira e entrara per le fenestra.”

Isto vos non facera!” pensava Alice, e, post attender usque illa imaginava haber audite le Conilio justo infra le fenestra, illa subito extendeva su mano, e faceva un movimento de attrappar in le aere. Illa non capturava qualcosa, ma illa audiva un parve stridor, un cadita, e un ruito de vitro rumpente, con isto concludeva que possibilemente illo habeva cadite in un estufa de cucumbre, o alcun tal cosa.

Postea veniva un voce irate—del Conilio—“Ludoviko! Ludoviko! Ubi es vos?” E tunc un voce que illa nunquam habeva audite antea, “Certo, io estas hic! Io excava le pomos, via honoro!” 

“Vos excava le pomos, vermente!” diceva le Conilio irritatemente. “Hic! Veni e adjuta me con isto!” (Sonos de plus vitros rumpente.)

“Ora dice me, Ludoviko, que es illo in le fenestra?”

“Certo, illo estas un brako, via honoro!

“Un bracio, imbecille! Qui jammais videva un bracio de iste grandor? Ma como! Illo plena le integre fenestra!”

“Certo, illo lo plena, via honoro: ma illo de facto estas un brako.”

“Ben, illo de nihil servi illac, comocunque: va e tira lo de ibi!”

Il habeva un longe silentio post isto, e Alice solo poteva audir susurros aliquando; per exemplo “Certo, illo non me place, via honoro, del toto, del toto!” “Face lo que io manda, coardo!” e al fin illa extendeva su mano novemente, e faceva un altere movimento de attrappar in le aere. Iste vice il habeva duo parve stridores, e plus sonos de vitro rumpente. “Quante multe estufas de cucumbre debe haber! Pensava Alice. “Io me demanda lo que illes facera proximo! Si illes vole tirar me per le fenestra, io desira que illes succede! Io es secur que io non vole remaner plus ulle tempore hic!”

Illa attendeva durante alcun tempore sin audir alcun altere cosa: al fin veniva un strepito de multe voces totes parlante al mesme tempore: illa discerneva le parolas: “Ubi es le altere scala?— Ma, io solo debeva apportar un. Bill ha le altere—Bill! Apporta lo hic, pupo!—Hic, pone los in pede in iste angulo—No, attacha los un al altere primo—illos ancora non attinge ni le medietate del necessari—Oh, illos servira multo ben. Non sia meticulose—Hic, Bill! Prende iste corda— Esque le tecto supportara?—Memora ille ardesia laxe—Oh, illo veni a basso! Que nos abassa le capite!” (un ruitose crepitation.) “Ora, qui faceva illo?—Era Bill, io imagina—Qui debe descender le camino?—No, Io non! Vos lo facera!—Ille cosa io alsi non facera!—Bill debe descender—Hic, Bill! Le maestro dice que vos debe descender le camino!”

“Oh! Dunque Bill debe descender le camino, nonne? se diceva Alice. “Guai, illes sembla sempre prender le avantage super Bill! Io non volerea entrar in le pelle de Bill jammais: iste camino es stricte, sin dubita; ma io pensa que io pote calcar un poco!”

Illa mitteva su pede tanto intra le camino como illa poteva, e attendeva usque illa audiva un parve animal (illa non poteva divinar de que sorta illo era) grattante e debattente se per le camino presso supra illa: tunc, se dicente “Iste debe esser Bill,” illa dava un belle calco, e attendeva lo que evenirea proximo.

Le prime cosa que illa audiva era un choro general de “Ibi va Bill!” tunc le sol voce del Conilio—Attrappa le, in le sepe!” tunc silentio , e tunc un altere confusion de voces—“Prende su capite—Da le brandy—Non le suffoca—Que occurreva, vetule companion? Que vos adveniva? Conta lo nos!
Al fin veniva un voce debile e stridulante (“Iste es Bill,” pensava Alice), “Ben, io a pena sape—Non plus, gratias; io es melior ora—ma io es multissimo confuse pro contar les—toto que io sape es, alco me colpava como in ille joculo del diabolo-in-le-cassa, e io volava supra como un rocchetta!”

“Assi vos faceva, vetule companion!” diceva le alteres.

“Nos debe arder le casa!” diceva le voce del Conilio. E Alice vocava, tanto alte como illa poteva, “Si vos lo face, io pone Dinah verso vos!”

Il habeva un silentio mortal instantaneemente, e Alice pensava con se mesme ‘io me demanda que illes facera proximo! Si illes ha alcun senso, illes retira le tecto.” Post un minuta o duo, illes comenciava a mover se novemente, e Alice audiva le Conilio dicer “Un sol carretta de mano sufficera, pro comenciar.”

“Un sol carretta de mano con que?” pensava Alice. Ma illa non habeva plus dubita, in le momento sequente un pluvia de parve petrettas entrava strepente per le fenestra, e alcun de illos la attingeva in le facie. “Io ponera un fin a isto,” illa se diceva, e critava “Es melio non facer illo de nove!” le qual produceva un altere silentio mortal.

Alice notava, con alcun surprisa, que le petrettas tote deveniva parve tortas durante que cadeva al solo, e un idea brillante adveniva a su capite. “Si io mangia un de iste tortas,” illa pensava, “certemente habera alcun cambio in mi grandor; e post que possibilemente illo non pote facer me major, illo debe facer me minor, io suppone.”

Dunque illa inglutiva un del tortas, e era incantata de trovar que illa comenciava a contraher directemente. Si tosto que illa era assatis parve pro transversar le porta, illa exiva currente le casa, e trovava un attruppamento de animales e aves attendente in le exterior. Le povrette Lacerta, Bill, era in le centro, essente retardate per duo porcos de India, qui lo dava alco de un bottilia. Illes tote accurreva verso Alice le momento que illa appareva; ma illa fugiva currente tanto rapido como illa poteva, e tosto se trovava secur in un dense bosco. 

“Le prime cosa que io debe facer,” se diceva Alice, durante que illa vagava per le bosco, “es crescer al mi grandor correcte novemente; e le secunde cosa es trovar mi cammino usque ille jardin adorabile. Io pensa que illo essera le melior plano.”

Il sonava un excellente plano, sin dubita, e multo nettemente e simplicemente arrangiate: le sol difficultate era, que illa non habeva le minor idea de como poner lo in practica; e; durante que illa scrutava anxiosemente inter le arbores, un parve latrato acute justo supra su capite la faceva mirar in alto multo pressatemente.

Un enorme canetto la mirava in basso con large oculos rotunde, e debilemente extendente un pata,  essayante toccar la. “Povretto!” diceva Alice, in un tono amicabile, e illa essayava a pena sibilar a illo; ma illa se espaventava terribilemente sempre que pensava que illo debeva haber fame, in tal caso il esserea multo probabile que illo la mangiarea in despecto de tote su adulation.

Sapiente a pena lo que faceva, illa prendeva un parve morsello de baston, e lo extendeva al canetto: in ille momento le canetto saltava con tote su pedes al aere al mesme tempore, con un latrato de delecto, e curreva verso le baston, e tentava prender lo con le dentes: tunc Alice se evadeva detra un grande cardo, pro evitar esser calcate; e, le momento que illa appareva in le altere latere, le canetto curreva un altere vice verso le baston, e cadeva con le capite sur le calces in su pressa pro prender lo: tunc Alice, pensante que il era quasi como jocar con un cavallo de carga, e expectante a cata momento esser premite sub su pedes, curreva circum le cardo novemente: tunc le canetto comenciava un serie de assaltos verso le baston, currente, a cata vice, multo curte avante e assatis longe retro, e latrante raucamente tote le tempore, usque al fin illo se sedeva multissimo distante, anhelante, tirante le lingua del bucca, e su grande oculos semiclaudeva.

Isto semblava a Alice un bon opportunitate por facer su escappata: dunque illa presto partiva, e curreva usque illa era multo fatigate e foras de halito, e usque le latrato del canetto sonava assatis debile a distantia.

“Nonobstante que canneto tanto amabile illo era!” diceva Alice, durante que illa se appoiava verso un button de auro a reposar se, e se flabellava con un del folios. “Il me placerea multo inseniar lo trucos, si—si io habeva totevia le grandor correcte pro facer lo! Oh vita! Io quasi me habeva oblidate que io debe crescer novemente! Lassa me vider—como io pote attinger iste objectivo? Io suppone que io debe mangiar o biber alcun cosa o altere; ma le grande question es ‘Que?’” 

Le grande question certemente era “Que?” Alice reguardava circum illa le flores e le folios de herba, ma illa non poteva vider nihil que semblava como le cosa correcte a mangiar o biber in ille circumstantias. Il habeva un grande champignon crescente presso illa, con circa le mesme altura que illa, e, quando illa lo habeva reguardate in basso, e de ambe lateres, e detra, il occurreva a illa que deberea tamben reguardar supra e vider lo que era in alto de illo.

Illa se allongava supra in puncta del pedes, e spiava super le bordo del champignon, e su oculos immediatemente se incontrava con les de un grande eruca blau, sedite in alto, con su bracios cruciate, quietemente fumante un longe nargile, e non notante mesmo minimemente ni illa ni qualcunque altere cosa.

(Continua postea...)

Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.

2016-10-02

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 3. Un Cursa de Caucus e un Longe Cauda

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 2. Le Stagno de Lacrimas)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

3. Un Cursa de Caucus e un Longe Cauda


Illes era vermente un gruppo estranie que se assemblava sur le ripa—le aves con plumas immunde, le animales con lor pilos adherente al pelle, e totes guttante, enoiate, e inconfortabile.

Le prime question naturalmente era, como devenir sic de nove: illes habeva un consultation super isto, e post alcun minutas il semblava assatis natural a Alice trovar se parlante familiarmente con illos, como si illa los habeva cognoscite durante tote su vita. In veritate, illa habeva un disputa assatis longe con le Lori, qui al fin deveniva irritate, e solo diceva “io es plus vetule que vos, e io debe saper melio.” E isto Alice non permitterea sin saper que etate illo habeva, e, como le Lori decisemente refusava de revelar su etate, il restava nihil a dicer.

Al fin le Mus, qui semblava esser un persona de alcun autoritate inter illos, vocava “Sede, tote vos, e ascolta me! Io tosto los facera sic de nove!” Illes tote se sedeva presto, in un grande rondo, con le Mus in le centro. Alice manteneva su oculos anxiosemente fixate sur illo, perque illa era secur que prenderea un frigido si illa non deveniva sic multo tosto.

“Ahem!” diceva le Mus con aere de importante. “Es tote vos preste? Isto es le cosa plus sic que io cognosce. Silentio ubique, per favor! ‘Guilhelmo le Conquisitor, cuje causa era favorate per le papa, era tosto submittite al Angleses, qui voleva leaders, e habeva essite ultimemente multo accostumate al usurpation e al conquesta. Edwin e Morcar, le  contes de Mercia e Northumbria—’”

“Ugh!” diceva le Lori, con un fremito.

“Pardona me!” diceva le mus, arrugante le fronte, ma multo politemente. “Parlava vos?”

“Io non!” diceva le Lori, hastivemente.

“Io pensava que vos parlava,” diceva le Mus. “Io procede. ‘Edwin e Morcar, le contes de Mercia e Northumbria, declarava su appoio a ille; e mesmo Stigand, le archiepiscopo patriotic de Canterbury, trovava esser consiliabile—’”

“Trovava que?” diceva le Anate.

“Trovava esser,” le Mus respondeva ben enoiatemente: “naturalmente vos sape lo que ‘esser’ significa.”

“Io sape multo ben lo que ‘esser’ significa, quando io trova un esser,” diceva le Anate: “illo es generalmente un rana, o un verme. Le question es, que trovava le archiepiscopo?”

Le Mus non notava iste question, ma pressatemente continuava, “‘—trovava esser consiliabile ir con Edgar Atheling incontrar Guilhelmo e offerer a ille le corona. Le conducta de Guilhelmo primo era moderate. Ma le insolentia de su Normandos—’ Como va vos usque ora, mi cara?” illo continuava, tornante se a Alice durante que parlava.

“Tanto molliate como sempre,” diceva Alice in un tono de melancholia: “illo non sembla siccar me del toto.”

“In ille caso,” diceva le Dodo solemnemente, ponente se in pede. “Io supplica que le reunion se ajorna, pro le immediate adoption de remedios plus energic—”

“Parla interlingua!” diceva le Aquiletto. “Io non sape le significato del medietate de ille longe parolas, e, ultra illo, io non crede que vos lo sape alsi!” E le Aquiletto flecteva le capite a basso pro occultar un surriso: alcun del altere aves faceva risettos audibile.

“Lo que io iva dicer,” diceva le Dodo in un tono offendite, “era, que le melior cosa pro facer nos sic esserea un cursa de caucus.”

“Que es un cursa de caucus?” diceva Alice; non que illa multo voleva saper, ma le Dodo habeva pausate como si illo pensava que alcuno debeva parlar, e necuno altere semblava inclinate a dicer qualcosa.

“Ben,” diceva le Dodo, “le melior maniera de explicar lo es facer lo,” (E, como tu pote voler essayar le cosa tu mesme, alcun die de hiberno, io te contara como le Dodo lo faceva.)

Primo illo marcava un pista de cursa, in un sorta de circulo (“le forma exacte non importa,” illo diceva), e tunc tote le gruppo era placiate per le pista, hic e ibi. Il habeva nulle “Un, duo, tres, e va!”, in veritate illes comenciava a currer quando les placeva, e exiva quando les placeva, de sorta que il non era facile saper quando le cursa terminava. Totevia quando illes habeva currite durante circa un medie hora, e era assatis sic de nove, le Dodo subito vocava “Le cursa terminava!” e illes tote se attruppava circum illo, anhelante, e demandante “Ma qui ha ganiate?”
Iste question le Dodo non poteva responder sin pensar multissimo, e ille stava pro un longe tempore con un sol digito presse sur su fronte (le position in le qual tu sole vider Shakespeare, in le picturas de ille), durante que le alteres attendeva in silentio. Al fin le Dodo diceva “Tote le mundo ha ganiate, e totes debe haber premios.”

“Ma qui debe dar le premios?” un considerabile choro de voces demandava.

“Ben, illa, naturalmente,” diceva le Dodo, punctante a Alice con un sol digito; e le integre gruppo presto se attruppava circum illa, vocante, in un maniera confuse, “Premios! Premios!”

Alice non habeva idea de que facer, e in despero illa poneva su mano in le tasca, e tirava un cassa de confectos (fortunatemente le aqua salate non habeva se mittite in illo), e distribueva los como premios. Il era exactemente un sol pecia pro cata uno.

“Ma illa debe haber un premio pro illa mesme, nonne,” diceva le Mus.

“Naturalmente,” le Dodo respondeva multo seriosemente. “Que altere ha vos in vostre tasca?” illo continuava, tornante se a Alice.

“Solo un digital,” diceva Alice tristemente.

“Da me lo,” diceva le Dodo.

Tunc illes tote se attruppava circum illa un altere vice, durante que le Dodo solemnemente presentava le digital, dicente “Nos roga que vos accepta iste elegante digital”; e, quando illo habeva finite iste breve discurso, illes tote se allegrava.

Alice trovava le integre cosa multo absurde, ma illes tote habeva le aere tanto grave que illa non osava rider; e, como illa non poteva pensar qualcosa a dicer, illa simplicemente se inclinava, e prendeva le digital, e se faceva semblar tanto solemne como illa poteva.

Le proxime cosa era mangiar le confectos: isto causava alcun ruito e confusion, post que le aves grande se plangeva de que illos non poteva gustar le lores, e le parves suffocava e debeva esser colpate legiermente in le dorso. Totevia, totes era preste al fin, e illes se sedeva de nove in un rondo, e rogava que le Mus les contava alcun altere cosa.

“Vos promitteva contar nos su historia, nonne,” diceva Alice, “e a causa de que vos odia—ille duo animales con C,” illa addeva in un susurro, medio timente que illo esserea offendite de nove.

“Io ha un longe e triste causa!” diceva le Mus, qui se tornava a Alice, e suspirava.

“Illo es un longe cauda, certemente,” diceva Alice, mirante a basso meraviliate con le cauda del Mus; “ma perque vos lo appella triste?” E illa continuava imaginante le cauda durante que le Mus contava le causa, de maniera que le idea que illa habeva del conto era assi:—
    
    “Furia a un
        mus parlava,
          Quando in casa
             lo trovava, ‘Que
                 nos va a justitia:
                           Io proces-
                             sara a te.—
                              Io non
                            acceptara
                         artificio:
                      Nos debe
                    haber le
                 judicio;
  
                  Que tal 
           iste ma-
        tino io ha  
      nihil a 
       a facer.’  
         Le mus al
            can accu-
             sator, ‘Ma
               dice me
                 car senior, 
                Sin jury
              o judice,
           de que 
         servi 
       ille
   corte?’ 

  ‘Io sera
 le ju-

dice,
  e le jury,’
       diceva
         Furia al
               povre  

                 mure:
               ‘Tu
             sera
            ju-
          di-
      cate,
       e con-
          dem-
              na-
                  te
                 a
             mor-
           te.’


“Vos non attende!” diceva le Mus a Alice, severmente. “A que pensava vos?”

“Io vos roga pardono,” diceva Alice multo humilemente: “vostre cauda ha arrivate al quinte curva, nonne?”

“Vos non me ascoltava, solo mi cauda notava!” critava le Mus, sever e multo irate.

“Vostre cauda nodava!” diceva Alice, sempre preste a facer se utile, e con le aere anxiose. “Oh, lassa me adjutar a disfacer le nodo!”

“Io non facera alcun tal cosa,” diceva le Mus, qui se levava e se vadeva. “Vos me insulta per parlar tal nonsenso!”

“Io non voleva insultar vos!” se defendeva le povre Alice. “Ma vos es tanto facilemente offendite, nonne!”

Le mus solo grunniva in replica.

“Per favor retorna, e fini vostre historia!” Alice lo clamava. E tote le alteres la accompaniava in choro “Si, per favor!” Ma le Mus solo succuteva su capite impatientemente, e ambulava un poco plus rapidemente.

“Qual damno, illo non vole remaner ci!” suspirava le Lori, si tosto que illo era assatis foras de vista; e un vetule Crabba prendeva le opportunitate de dicer a su filia “Ah, mi cara! Que iste sia un lection pro que tu nunquam perde tu calma!”

“Tene vostre lingua, Mama!” diceva le juvene Crabba, un poco irritate. “Vos face mesmo un ostrea perder le patientia!”

“Io volerea haber nostre Dinah hic, como io vole!” diceva Alice in alte voce, dirigente se a necuno in particular. “Illa tosto lo reportarea hic!.”

“E qui es Dinah, si io pote aventurar me a demandar le question?” diceva le Lori.

Alice respondeva avidemente, perque illa era sempre preste a parlar super su animal: “Dinah es nostre catta. E illa es un grande maestro in attrappar muses, vos non imagina! E oh, io volerea que vos poteva vider la post aves! Ben, illa mangiarea un avetto tanto tosto como illa lo mirava!”

Iste discurso causava un inquietude remarcabile inter le gruppo. Alcun del aves se hastava a sortir presto: un vetule Pica comenciava a se involver attentemente, remarcante “Io vermente debe ir a casa: le aere nocturne non beneface mi gorga!” E un Canario vocava su filios in un tremule voce, “Veni con me, mi caros! Il es jam le hora que tote vos debe esser in lecto!” Sur varie pretextos tote illes se vadeva, e Alice era tosto lassate sol.

“Io volerea non haber mentionate Dinah!” illa se diceva in un tono de melancholia.” Necuno sembla amar la, hic in basso, e io es secur que illa es le melior catto in le mundo! Oh, mi car Dinah! Io me demanda si io jammais te videra novemente!” E hic le povre Alice comenciava a plorar de nove, perque illa se sentiva multo sol e melancholic. In un instante, totevia, illa de nove audiva un parve ambular de pedes a distantia, e illa mirava supra avidemente, medio sperante que le Mus habeva cambiate de idea, e retornava pro finir su historia.

(Continua postea...)

Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.

2016-09-17

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias - 2. Le Stagno de Lacrimas

 (Si tu ancora non lo faceva, tu pote leger le capitulo previe ci: 1. Intra le Cavo de Conilio)

Le Aventuras de Alice in le Pais del Meravilias

2. Le Stagno de Lacrimas 


‘De plus in plus curiosissime!’ clamava Alice (illa era tanto surprisa, que per le momento illa realmente oblidava como parlar bon interlingua); ‘ora io me extende como le plus grande telescopio que jammais existeva! Adeo, pedes!’ (perque quando illa reguardava su pedes in basso, illos semblava esser quasi foras de vista, de tanto que se distantiava). ‘Oh, mi povre pedettos, io me demanda qui los vestira vostre scarpas e calceas ora, caros? Io es secur que io non potera! Io essera multissimo distante pro turbar me con vos: vos debe arrangiar se in le melior maniera que vos pote;ma io debe esser gentil con illos,' pensava Alice, 'o forsan illos non ambulara le cammino que io vole ir! Lassa me vider: io los dara un nove par de bottas tote Natal.'

E illa continuava planante con se mesme como illa lo facerea.Illos deberea ir per le currero, illa pensava e como comic il semblara, inviar presentes al p­roprie pede de alcuno! E quanto original le adresses parera!

     Honorabile Sr. Pede Derecte de Alice
       Le tapete,
         presso Le Guardafoco,
           (con amor de Alice).

Oh vita, qual nonsenso io parla!’

Justo tunc su capite colpava le tecto del sala: de facto illa era ora multo plus de novem pedes [tres metros] alte, e illa presto prendeva le parve clave aurate e se hastava a ir al porta del jardin.
Povre Alice! Il era le melior que illa poteva facer, jacer in le solo de un latere e mirar le jardin al altere con un oculo; ma le sperantia de transversar lo era minor que jammais: illa se sedeva e comenciava a plorar de nove.

Tu deberea avergoniar se de se mesme.’ diceva Alice, ‘un puera grande como te,’ (illa securmente poteva dicer isto), ‘restar plorante de iste maniera! Stoppa iste instante, Io te manda!’ Ma illa continuava in le mesme maniera, plorante gallons de lacrimas, usque il habeva un large stagno circum illa, circa quatro pollices [dece centimetros] profunde e attingente le parte inferior del sala.

Post un tempore illa audiva un parve ambular de pedes a distantia, e illa hastivemente siccava su oculos pro vider lo que veniva. Il era le Conilio Blanc qui retornava, splendidemente vestite, con un par de blanc guantos de pelle de capretto in un mano e un grande flabello in le altere: ille veniva trottante multissimo hastive, murmurante a se mesme durante que ille veniva, ‘Oh! le Duchessa, le Duchessa! Oh! que illa non deveni feroce si io la habeva facte attender!’ Alice se sentiva tanto desperate que illa era preste a demandar adjuta de qualcuno; dunque, quando le Conilio veniva presso illa, illa comenciava, in un basse e timide voce, ‘Si il vos place, senior—' Le Conilio se supersaltava abruptemente, laxava le guantos blanc e le flabello, e escappava intra le obscuritate tanto rapido como ille poteva ir.

 Alice prendeva le flabello e le guantos, e, post que le sala era multo calide, illa flabellava tote le tempore durante que parlava: ‘Vita, vita! Quanto bizarre toto es hodie! E heri le cosas eveniva tanto usual. Io me demanda si io ha essite cambiate in le nocte? Lassa me pensar: era io le mesme quando io me levava iste matino? Io quasi pensa que io pote memorar de sentir me differente. Ma si io non es le mesme, le proxime question es, Qui realmente es io? Ah, illo es le grande enigma!’ E illa comenciava a reflecter super tote le pueros que illa cognosceva que era del mesme etate que illa, pro vider si illa poterea haber essite cambiate pro alcun de illes.

‘Io es secur que io non es Ada,’ illa diceva, ‘perque su capillo ha ille longe buclas, e le mie non ha buclas del toto; e io non es secur si io pote esser Mabel, perque io sape super tote le sorta de cosas, e illa, oh! illa sape tanto poco! In ultra, illa es illa, e io es io, e—oh vita, que confuse toto es! Io essayara si io sape tote le cosas que io soleva saper; Lassa me vider: quatro vices cinque es dece-duo, e quatro vices sex es dece-tres. E quatro vices septe es—oh vita! Io nunquam arrivara al vinti de iste maniera. Totevia, le Tabella de Multiplication non importa tanto: que nos essaya Geographia. London es le capital de Paris, e Paris es le capital de Roma, e Roma—no, toto illo es errate. Io es certe! Io debe haber essite cambiate pro Mabel! Io essayara dicer “Como le parve—” e illa cruciava le manos sur su gremio como se diceva un lection, e comenciava a recitar lo, ma su voce sonava rauc e estranie, e le parolas non veniva del mesme maniera que illos soleva:

     'Como le parve crocodilo
      Ostenta le cauda que ama,
      E mana le aquas del Nilo
      Sur cata aurate squama!

      Quanto allegre illo sembla surrider,
      Quando aperi su ungulas nettemente,
      E le parve pisces va cognoscer
      Su dulce maxilla surridente!'
 
‘Io es secur que illos non son le parolas correcte,’ diceva le povre Alice, e su oculos se plenava de lacrimas de nove durante que illa continuava, ‘Io debe esser Mabel depost toto, e io debera partir e habitar in ille casetta stricte, e habera quasi nulle joculo con que jocar, e oh! multissime lectiones a apprender! No, io prendeva un resolution sur illo; si io es Mabel, io remanera hic in basso! De nihil servira illes ponente lor capites a basso e dicer “Veni hic supra de nove, car mie!” Io solo mirara supra e dicera “Qui es io tunc? Dice me primo, e tunc, si il me place esser ille persona, io ascendera: si non, io remanera hic in basso usque io esser alcun altere persona”—ma, oh vita!’ clamava Alice, con un subite eruption de lacrimas, ‘Io desira que illes pone lor capites a basso’ Io es vermente fatigate de esser completemente sol hic!’

Post dicer isto, illa reguardava su manos, e era surprise de vider que illa habeva ponite un del parve guantos blanc del Conilio durante que illa parlava. ‘Como pote io haber facte illo?’ illa pensava, ‘Io debe haber diminuite de nove.’ Illa se levava e vadeva al tabula pro mensurar se per illo, e trovava que, tanto certe como illa poteva precisar, illa era ora circa duo pedes [sexanta centimetros] alte, e continuava a reducer rapidemente: illa tosto discoperiva que le causa de isto era le flabello que illa prendeva, e illa lo laxava hastivemente, justo a tempore de evitar reducer se completemente.
‘Io escappava per poco!’ diceva Alice, multissime stupefacte con le subite cambio, ma gaudeva mul
to de trovar que ancora existeva; ‘e ora al jardin!’ e illa curreva con tote velocitate retornante al parve porta: ma, guai! Le portetta era claudite de nove, e le clavetta aurate jaceva sur le tabula de vitro como antea, ‘e le cosas son pejor que jammais,’ pensava le parve puera, ‘perque io jammais era tanto parve como illo, jammais! E io declara que illo es troppo mal, assi illo es!

Post illa dicer iste parolas su pede glissava, e in le instante sequente, splash! Illa era usque su mento intra le aqua salate. Su prime idea era que illa de alcun maniera cadeva intra le mar, ‘e in ille caso io pote retornar per le ferrovia,’ illa se diceva. (Alice habeva essite in le litore un vice in su vita, e habeva arrivate a un conclusion general, que ubicunque tu va in le costa de Anglaterra tu trovara un grande quantitate de machinas de banio in le mar, alcun pueros fodente le arena con palettas de ligno, tunc un fila de albergos, e detra illos un station ferroviari.) Totevia, illa tosto comprendeva que illa era in le stagno de lacrimas que illa habeva plorate quando illa era novem pedes [tres metros] alte.

‘Io desirarea que io non habeva plorate tanto!’ diceva Alice, durante que illa natava, essayante trovar como exir. ‘Io essera punite per illo ora, io suppone, necante me in mi proprie lacrimas! Illo essera un cosa bizarre, securmente! Totevia, toto es bizarre hodie.’

Justo tunc illa audiva alcun cosa projectante le aqua del stagno a poc distantia, e illa natava plus presso a comprender lo que illo era: primo illa pensava que illo debeva esser un morsa o hippopotamo, ma tunc illa memorava como parve illa era ora, e illa tosto comprendeva que il era solmente un mus que habeva glissate intra ibi como illa.

‘Servirea de alcun cosa, ora,’ pensava Alice, ‘parlar con iste mus? Toto es tanto extraordinari hic in basso, que io poterea pensar que il es multo probabile que ille pote parlar: comocunque il non ha damno in essayar.’ Dunque illa comenciava: ‘O Mus, sape vos como exir de iste stagno? Io es multo fatigate de natar per hic, O Mus!’ (Alice pensava que iste debeva esser le maniera correcte de se parlar con un mus: illa habeva nunquam facte tal cosa antea, ma illa memorava haber viste in le Grammatica Latin de su fratre. ‘Un mus—de un mus—a un mus—un mus—O mus!') Le mus la reguardava assatis inquisitivemente, e la semblava batter le palpebras de un de su oculettos, ma illo diceva nihil.

‘Forsan illo parla altere idioma,’ pensava Alice; io sponde que illo es un mus francese, que veniva con Guilhelmo le Conquisitor.’ (Perque, con tote su cognoscentia de historia, Alice non habeva un notion multo clar de quante tempore retro qualcosa habeva evenite.) Dunque illa comenciava de nove: ‘Ou est ma chatte?’ le qual era le prime phrase in su libro scholar. Le Mus dava un salto subite exiente del aqua, e semblava fremer pavorosemente ubique. ‘Oh io vos roga pardono!’ clamava Alice hastivemente, timente que illa habeva ferite le sentimentos del povre animal. ‘Io oblidava completemente que il non vos place cattos.’

Non place cattos!’ clamava le Mus, in un voce passionate e stridente. ‘Il vos placerea cattos si vos era io?’

‘Ben, forsan no,’ diceva Alice in un tono consolatori: ‘Non vos irrita con illo. E ancora io desira que io vos poteva monstrar nostre catta Dinah: io pensa que vos prenderea un dilection a cattos si vos poteva cognoscer solmente illa. Illa es un cosa quiete assi adorabile,’ Alice continuava a parlar, medio con se mesme, durante que natava pigremente per le stagno, ‘e illa sede presso al foco ronronante assi bellemente, leccante su patas e lavante su facie—e illa es un cosa suave assi agradabile de curar— e illa es un maestro in attrappar muses.—oh, io vos roga pardono!’ clamava Alice de nove, perque iste vice le Mus se ericiava per ubique, e illa se sentiva certe que illo vermente se offendeva. ‘Nos non parlara plus sur illa si vos prefere que non.’ 

‘Nos non parlara?’ clamava le Mus, qui tremeva usque le fin de su cauda. ‘Como si io parlarea super tal subjecto! Nostre familia sempre odiava cattos: cosas horrende, basse e vulgar! Non me lassa audir iste nomine de nove!

‘In veritate, io non parlara! diceva Alice, in un grande haste a cambiar le subjecto del conversation. ‘Esque vos—esque vos ama—vos ama—canes?' Le Mus non respondeva, dunque Alice continuava avidemente: 'Il ha un canetto assi agradabile presso nostre casa, le qual me placerea monstrar vos! Un terrier de oculos brillante, vos sape, con oh, longe pilos crispe brun! E illo reporta cosas quando on los jecta, e illo se erige e roga le dinar, e tote le sorta de cosas—io non memora le medietate de illos— e illo pertine a un fermero, vos sape, e ille dice que illo es assi utile, ille vale cento libras! Ille dice que illo occide tote le rattos e—oh vita!' clamava Alice in un tono afflicte, ‘io time que io lo offendeva de nove!’ Perque le Mus natava distantiante se de illa tanto ben como illo poteva ir, e faceva un commotion considerabile in le stagno durante que illo vadeva.

Dunque illa vocava blandemente depost illo, ‘Car Mus! Retorna hic, e nos non parlara plus sur cattos ni canes, si illos non vos place!’ Quando le Mus audiva isto, ille se tornava e natava lentemente verso illa: su facie era assatis pallide (de passion, Alice pensava), e illo diceva in un basse voce tremule, ‘Que nos arriva al ripa, e tunc io vos contara mi historia, e vos comprendera per que io odia cattos e canes.’

Il jam era tempore de ir, perque le stagno deveniva assatis populate con le aves e altere animales que habeva cadite in illo: il habeva un Anate e un Dodo, un Lori e un Aquiletto, e plure altere creaturas curiose. Alice menava le cammino, e tote le gruppo natava al ripa.

(Continua postea...)

Notas:
  • Original in anglese: "Alice's Adventures in Wonderland", per Lewis Carroll, 1865, con illustrationes de John Tenniel, ambes in dominio public.
  • Traduction a interlingua: "Le aventuras de Alice in le Pais del Meravilias", per Rodrigo Mallmann Guerra, 2016, tote le derectos de iste traduction es reservate.